Timon van Gent

Beste lezer Met aangename en vooral luide Bulgaarse muziek op de achtergrond, dacht ik, het wordt tijd om nog eens de fiets te nemen… Ik zeg Bulgaarse, maar om eerlijk te zijn, zou ik het niet weten. Als je de bus neemt en je luistert graag naar muziek, denk zo wel eens aan je trommelvliezen als aan je medepassagiers en zet het volume wat stiller. Niet omdat jij een dubstepfan bent, dat de personen voor jou, naast jou, achter jou alsook de mensen helemaal vooraan en achteraan de bus dat ook zijn. Ben je in groep, pech, het leven is jammer genoeg geen film met een ondersteunende soundtrack, dus je zal het met praten moeten doen. Liefst op een normaal volume ook, tenzij natuurlijk in een vreemde taal. Dan mag je gerust voor heel de bus roepen, niemand die het toch verstaat, hé. Bovenstaande leek me een goede inleidende anekdote om eens over de bus te schrijven. Mensen die zoals mij vaak de bus nemen, weten dat er bepaalde natuurwetten bestaan betreffende het aankomen aan d

Beste lezer Tot mijn spijt moet ik meedelen dat na grondig bronnenonderzoek is gebleken dat het verhaal “In de tijd dat de dieren nog spraken” historisch toch niet echt heeft plaatsgevonden. Ongelooflijk, niet? Je kan die monniken toch nooit vertrouwen met hun mooie verhaaltjes over draken en piraten. Bij dat zelfde grondige bronnenonderzoek stootte men toevallig op nieuw materiaal. Een tot nu nog nooit uitgegeven verhaal, ontcijferd uit snippers papier die gebruikt werden om de kaft van een grote leren bijbel te vullen. Het verhaal gaat als volgt… Sint-Stefanuskerk te Gent - Eigendom van Kerknet.be Op een aangename middeleeuwse septemberavond in het Gentse klooster Sint-Stefanus (en uiteraard niet Sint-Stufanes - welke onverlaat heeft dat toen vertaald!) zaten onze drie monniken gezellig aan een lange tafel op schragen. Ze waren het vorige nooit gebeurde verhaal aan het bespreken over een beker blond bier. “Weet je” sprak de iets zwaardere Grand Jean, “eigenlijk hebben

Beste lezer Zoals jullie ondertussen weten, gingen een paar maand geleden "de Vrouw" (ook wel bekend als de enige vrouw van mijn leven) en ik naar het mooie Lissabon . Op huwelijksreis dan nog wel! We boekten een verblijf van een kleine twee weken in een chic hotel ( Hotel Inglaterra ), als ik even mag opscheppen. Veel deftiger dan we tot nu toe ooit gedaan hadden, maar het was dan ook onze huwelijksreis. Aangezien ik mij nu toch heb voorgenomen om elke week iets te schrijven, kan ik even goed wat leuke adresjes en bezienswaardigheden aan jullie – mijn talrijke trouwe lezers – meegeven, die we in Lissabon ontdekt hebben, aangezien ik toch een beetje in de ‘tips geven’-sfeer zit. Een mooi startpunt is de voorbereiding: ga eens naar de bib of doorpluis het internet.  Ons hotel De voorbereiding is een essentieel deel van op reis gaan en kan enkel bijdragen tot een verbeterde ervaring.  Vervolgens kom ik bij de echte aanraders. Een tip die ik meekreeg van een

Beste lezer Na mijn vorige uitspatting keer ik weer terug naar wat ik ken (of denk te kennen). Het is zoals men zegt, gemakkelijker te schrijven over iets dat je kent, dan over iets dat je niet kent. Logisch hé. Dus als (recent) getrouwde man (met de leukste 'vrouw' ter wereld), zal ik de ongetrouwden onder jullie wat informeren aan de hand van een paar tips. De 'moeder van alle trouwtips' is: begin op tijd te zoeken naar een zaal (en natuurlijk ook naar iemand om mee te trouwen). Niet evident natuurlijk, want als je besluit te trouwen wacht je daar natuurlijk niet graag een half jaar op of een jaar, maar ik kan alleen zeggen: neem er de tijd voor. Je zal er achteraf meer plezier en minder stress bij hebben. Hierbij aansluitend: ga zeker eens proefeten! We hebben het één keer gedaan en wat een beleving was dat! Het was natuurlijk de eerste keer en we wisten totaal niet wat we konden verwachten. We hadden per gerecht twee keuzes doorgegeven, maar wisten niet o

Beste lezer Vandaag trakteer ik jullie graag op een zeer oud middeleeuws verhaal. Een verhaal zo oud dat het bijna vergeten is en nog amper iemand het kent, maar daarom zeker niet minder waar of actueel relevant. Op een dag in het jaar des heres 1297 werd het prille augustijnenklooster van Sint-Stufanes te Gent, dat nog maar een jaar daarvoor officieel opgericht was, geterroriseerd. Geterroriseerd niet door kwaadwillige roddels en grootschalige verloop, maar door een gulden draak die het heilige kelkglas stal, waaruit de broeders plachten te drinken. De draak kwam, spuwde slijm en vuur, brak stiekem 's nachts in de broederkeuken in en nam alles wat drinkbaar was en waaruit je kan drinken mee waar hij aan kon. Dat lijkt misschien wat raar, maar in de middeleeuwen was het algemeen geweten dat draken heel dorstige wezens zijn en zwaar verslaafd aan het verzamelen van drinkmaterieel. Natuurlijk konden de paters augustijnen dit niet zomaar over hun heen laten gaan, want zw