Timon van Gent

Julia doet haar ogen open en rekt haar uit. Ze kijkt naast haar. Hij ligt er nog. Op zijn zij, met zijn rug naar haar toe. Slapend. Rustig ademhalend. Zijn fijne trekken alleen maar mooier in het frisse ochtendlicht. Haar dat in alle richtingen staat. Maar dat versterkt enkel zijn jongensachtige charme. Ze weerstaat aan de drang om door zijn haar te woelen. De alarmklok toont dat het 6u27 is. Vroeg, kreunt ze inwendig. Pijnlijk vroeg. Maar ideaal. Tevreden rekt ze zich nog eens uit, zwaait haar benen uit bed en staat op. Zijn slaapkamer ziet er anders uit dan gisterenavond. Ze kan er haar vinger niet meteen opleggen. Haar oog valt op de spiegel en kamerplant. De kamer is echt aangekleed. Met aandacht voor details. Zelfs de kamerplant heeft een mooie sierpot. Of een cache-pot zoals haar oma altijd zegt. Hij draait zich in zijn slaap om. Juist, bedenkt ze. Geen tijd te verliezen. Ze scant de kamer. Wat zou na deze nacht haar trofee worden. In onderbroek en T-shirt stapt ze naar de kl

Goed. Ik zit achter. Maar wat zou jij doen met het volgende: Neem van iemand die je kent de lach & het kapsel. Neem daarna van iemand anders de kleerkast & diens karaktertrekken. Neem tot slot van nog iemand de slaapkamer. (Raar, toch?) Combineer dit in één persoon en je hebt een personage. Nu beschrijf dit personage aan de hand van de eerste zestig seconden van zijn of haar dag. Nogal willekeurig, toch? Daarom dat ik er zelf wat moeite mee hebt. Probleem? Grappig wel. Interessant ook. Maar welke vriend of persoon heeft een lach specifiek genoeg voor zoiets? Of bepaalde karaktertrekjes. En hoeveel slaapkamers zag ik al om daar eentje uit te kiezen? Maar ideeën heb ik wel. Net zoals een paar aanzetten voor die eerste zestig seconden. Alleen ken ik mijn personage nog niet goed genoeg om er iets leuks mee te doen. Omschrijven hoe ze opstaat, is geen probleem. But what’s the point? Waarom staat ze op? Waar staat ze op? Wat gaat ze doen? Het is wat flauw, maar je hebt

Voor de verandering komt ze eens van het Zuidpark. Te voet, want het is te warm om te fietsen. Rood. Geduldig wacht ze aan het zebrapad. Groen. Bijna daar. Nog een paar stappen. Er kriebelt iets in haar buik. Ze is hier de afgelopen maand al vaak geweest, maar het blijft spannend. De zon weerkaatst hard op het zandkleurig gebouw, terwijl de bomen ruisen door een onbestaande bries. Ze kijkt naar de overkant van de straat. Vier herenhuizen naast elkaar. Vrolijke tinten blauw, groen of rood wisselen elkaar af. Zou hij graag in wonen, mijmert ze. Maar voorlopig volstaat het om er tegenop te kijken. Nog een paar stappen. Ze ziet de opening van de deur verschijnen. Haar vinger zoekt automatisch de juiste bel. Fronsend leest ze de oude naam naast de bel. Het wordt tijd dat hij dit vervangt, denkt ze bij zichzelf. Voor de deur zoemend opent, bekijkt ze zichzelf in de reflectie. Ja, ze is tevreden met wat ze ziet. En bij het zien van zijn glimlach, weet ze dat hij dat ook is. ------

De zon straalt, meer dan ooit, vind je niet? Net alsof het tijd is voor een verse start. Wist je dat er 426 dagen zitten tussen dit en het vorige bericht? Dat zijn bijna 61 weken, 14 maanden of 1,17 jaar. Van een hiaat gesproken. De oorzaak? Life, I guess. Ander werk ook. Werk waarbij ik professioneel aan bloggen deed. Onder andere, hé. Dat bestaat. Dus was er minder nood om daar in privétijd een schepje bovenop te doen. Tijd die beter te besteden was. Er speelden ook andere zaken. Ik ga niet flauw doen, maar ook niet over uitweiden. C’est la vie. Tijd om wat aan dat hiaat te doen. En niet zomaar. Zowaar vond ik een thema. Een thema? Raar!   Onwaarschijnlijk voor deze warrige webstek, ik weet het, maar toch waar. Raad eens? Nee? Het thema is… “Schrijven”! Really? Je gaat schrijven over schrijven? Maar waarom? Interessante opmerking, aandachtige lezer. Beetje bot misschien, maar dat geeft niet. Waarom? Omdat ik dat al lang wil doen. Toch al van ergens in het m