Een streepje fictie
Rowan, stop met schrijven. We moeten helpen. We worden overspoeld door Onsterfelijken en je zit daar maar wat in je dagboek te kladderen. Kom mee, godverdomme. Ik zucht, leg mijn inktpen neer en sta op. Mijn knieën klikken. Een teken dat ik te lang neerzat. Ik trek mijn getrouwe tweehander uit zijn schede en voeg me bij Clovis. Ik zie direct dat hij geen grapje maakte. Onze linie is een onoverzichtelijk kluwen van individuele vechtpartijen geworden. Blijkbaar slaagden die verfoeilijke Onsterfelijken er in om onze aarden wal te bereiken door op hun dode metgezellen te klimmen. Ironisch, maar een wansmakelijk zicht. Hun berg doden kwam ondertussen tot aan onze aarden wal, waardoor ze met een kleine sprong bij onze linies kunnen. Ik span mijn spieren, schud mijn schouders los en slaak de enige strijdkreet die ik de mijne noem: “Overwinning of dood, dood of overwinning”. Ik storm naar voren met Clovis in mijn zog, gevolgd door onze kameraden. We waren wat verder achter de linie