Timon van Gent

Julia is niet zoals iedereen. Dat zal iedereen die haar kent je vertellen. Wat haar anders maakt, is moeilijk te zeggen. Wat ik wel kan zeggen, is wanneer de verandering plaatsvond. Namelijk op... Nu verwacht je waarschijnlijk een heel symbolisch moment of gebeurtenis, hé? De waarheid is, dat verandering vond plaats op 12 mei 2018. Na een kopje koffie dan nog. Het was alsof de hemel open ging en zonnestralen enkel voor Julia schenen. Maar ze was toen alleen, nadenken over de toekomst. Dus er waren geen getuigen van deze miraculeuze hemelsplitsing. En ik overdrijf misschien wat. Het kon ook een snelle windstoot zijn die een paar wolken opzij blies. Sindsdien is Julia in staat om naar mensen te luisteren. Maar echt te luisteren. Meer nog, mensen nemen Julia steeds in vertrouwen. Terecht, want ze zal jouw vertrouwen niet schaden. Advies geven doet ze ook. Met mondjesmaat, maar niet te versmaden. Sindsdien verandert ze de wereld gesprek per gesprek. Persoon per persoon. Want ze luist

Stel, morgen sta je op en je hebt een superkracht. Welke zou je kiezen? Misschien een klassieker zoals kunnen vliegen of onzichtbaar worden? Of toch liever gewoon superkracht? Zelf twijfel ik. Want er is zoveel keuze. Welke misdaad zou je kunnen voorkomen door mensen hun haren heel hard te laten groeien. Of hun nagels. Of superkracht, maar slechts in één van jouw vingers. Wat doe je dan? Opdracht vijf gaat als volgt: het laatste drankje dat je zelf dronk, schenkt je personage een superkracht. Tof, niet? Maar een beetje overweldigend tof, want ik leid even aan keuzestress. "Ze kan in de toekomst kijken" of "ze is telepathisch", maar is dat wel creatief genoeg? Persoonlijk - echt voor mezelf - kan ik moeilijk kiezen tussen een externe of interne superkracht. Daarmee bedoel ik eentje die de anderen beïnvloedt, of eentje die enkel mezelf raakt. Zou het niet gemakkelijk zijn om iedereen te kunnen beïnvloeden, inception- of jedi-gewijs? "Neen, voor dit brood

De man overziet zijn arbeiders gerst oogsten. Ondertussen trekt er een rimpel over zijn voorhoofd. Hopelijk is het voldoende. Want er is geen alternatief. ’s Avonds trekken de arbeiders en de man terug naar de grote boerderij, die al sinds jaren volledig omheind is. Iedere keer dat de man passeert langs de zware ijzeren poort, herinnert hij zich hoe het vroeger was. Voor de duisternis zich meester maakte van zijn heer. Toen de nacht zich troostende over het graafschap neervlijde in plaats van onuitspreekbare gruwelen te verbergen. De man schudt zijn hoofd en volgt de kar volgeladen met gerst naar de zomerschuur. “Daar is goed”, zegt hij en gebaart iedereen naar binnen voor het avondmaal. Moge de goden behoeden dat het ons laatste avondmaal is, prevelt de man in stilte. De soep is warm, het brood krakend vers en langzaam aan verdrijft het gezellig samenzijn de angst voor het donker.

Het is een gezapige zaterdagmiddag in september. De zon is nog lekker warm. Mensen zitten nog even buiten. In het Muinkpark te Gent is het niet anders. Een mooie achtergrond voor wat ik jullie nu ga vertellen. Een goed verborgen geheim. Goed verstopt in het park staat een standbeeld. Waar precies, is niet aan mij om jullie mee te delen. Je moet het echt willen vinden, voor je het ziet. Wil je het niet hard genoeg, zal je het ook niet vinden. Maar dat doet er niet toe voor dit verhaal. De zon schijnt vandaag op haar grijsgroene gezicht. Ze staat, zoals alle standbeelden op een sokkel. Over smaak en kleuren valt te discussiëren, maar geloof me, ze mag er zijn. Mysterieus-wezend. Want het bronzen plaatje vermeldt slechts haar naam: Julia Casanova. Zonder verdere uitleg of tekst of data. Waar zou ze een standbeeld aan verdiend hebben? God mag het weten. Grappig genoeg weet ik het, maar dat is iets om een andere keer te vertellen. Waar ik eindelijk toe kom, de pointe – so to spe

Bzzp. Met een zoemend geluid sloot de tramdeur. Nog 3 haltes. Dan was ze er, dacht Julia. Ze streek gedachteloos een losgeschoten haarlok achter haar oor. En nog eens. In gedachten nog bij de man die ze deze ochtend vroeg had achtergelaten. Bzzp. De tramdeur sloot automatisch. Nog 2 haltes. Schommelend trok de tram zich op gang en Julia staarde door de ruit. Af en toe schuifelend over haar zitje. Ze stak haar hand in een binnenzak van haar vestje en haalde een antiek zakhorloge boven. Een cadeau van de persoon die ze ging bezoeken. Het had haar al veel geld gekost qua onderhoud, maar het vertrouwde gewicht stelde haar gerust. Een tijdloos ankerpunt in haar jachtig bestaan. Niet geheel ongelijk de persoon naar wie ze op weg was. Tijdloos. Bzzp. Met een vlotte beweging sloot ze het horloge. Tring. Ze belde voor haar halte en vroeg zich af of andere mensen ook die zenuwachtigheid voelde als hun halte eraan kwam. Zich verzettend tegen de drang om nu al klaar te staan. Ze keek haa

Julia doet haar ogen open en rekt haar uit. Ze kijkt naast haar. Hij ligt er nog. Op zijn zij, met zijn rug naar haar toe. Slapend. Rustig ademhalend. Zijn fijne trekken alleen maar mooier in het frisse ochtendlicht. Haar dat in alle richtingen staat. Maar dat versterkt enkel zijn jongensachtige charme. Ze weerstaat aan de drang om door zijn haar te woelen. De alarmklok toont dat het 6u27 is. Vroeg, kreunt ze inwendig. Pijnlijk vroeg. Maar ideaal. Tevreden rekt ze zich nog eens uit, zwaait haar benen uit bed en staat op. Zijn slaapkamer ziet er anders uit dan gisterenavond. Ze kan er haar vinger niet meteen opleggen. Haar oog valt op de spiegel en kamerplant. De kamer is echt aangekleed. Met aandacht voor details. Zelfs de kamerplant heeft een mooie sierpot. Of een cache-pot zoals haar oma altijd zegt. Hij draait zich in zijn slaap om. Juist, bedenkt ze. Geen tijd te verliezen. Ze scant de kamer. Wat zou na deze nacht haar trofee worden. In onderbroek en T-shirt stapt ze naar de kl

Goed. Ik zit achter. Maar wat zou jij doen met het volgende: Neem van iemand die je kent de lach & het kapsel. Neem daarna van iemand anders de kleerkast & diens karaktertrekken. Neem tot slot van nog iemand de slaapkamer. (Raar, toch?) Combineer dit in één persoon en je hebt een personage. Nu beschrijf dit personage aan de hand van de eerste zestig seconden van zijn of haar dag. Nogal willekeurig, toch? Daarom dat ik er zelf wat moeite mee hebt. Probleem? Grappig wel. Interessant ook. Maar welke vriend of persoon heeft een lach specifiek genoeg voor zoiets? Of bepaalde karaktertrekjes. En hoeveel slaapkamers zag ik al om daar eentje uit te kiezen? Maar ideeën heb ik wel. Net zoals een paar aanzetten voor die eerste zestig seconden. Alleen ken ik mijn personage nog niet goed genoeg om er iets leuks mee te doen. Omschrijven hoe ze opstaat, is geen probleem. But what’s the point? Waarom staat ze op? Waar staat ze op? Wat gaat ze doen? Het is wat flauw, maar je hebt

Voor de verandering komt ze eens van het Zuidpark. Te voet, want het is te warm om te fietsen. Rood. Geduldig wacht ze aan het zebrapad. Groen. Bijna daar. Nog een paar stappen. Er kriebelt iets in haar buik. Ze is hier de afgelopen maand al vaak geweest, maar het blijft spannend. De zon weerkaatst hard op het zandkleurig gebouw, terwijl de bomen ruisen door een onbestaande bries. Ze kijkt naar de overkant van de straat. Vier herenhuizen naast elkaar. Vrolijke tinten blauw, groen of rood wisselen elkaar af. Zou hij graag in wonen, mijmert ze. Maar voorlopig volstaat het om er tegenop te kijken. Nog een paar stappen. Ze ziet de opening van de deur verschijnen. Haar vinger zoekt automatisch de juiste bel. Fronsend leest ze de oude naam naast de bel. Het wordt tijd dat hij dit vervangt, denkt ze bij zichzelf. Voor de deur zoemend opent, bekijkt ze zichzelf in de reflectie. Ja, ze is tevreden met wat ze ziet. En bij het zien van zijn glimlach, weet ze dat hij dat ook is. ------

De zon straalt, meer dan ooit, vind je niet? Net alsof het tijd is voor een verse start. Wist je dat er 426 dagen zitten tussen dit en het vorige bericht? Dat zijn bijna 61 weken, 14 maanden of 1,17 jaar. Van een hiaat gesproken. De oorzaak? Life, I guess. Ander werk ook. Werk waarbij ik professioneel aan bloggen deed. Onder andere, hé. Dat bestaat. Dus was er minder nood om daar in privétijd een schepje bovenop te doen. Tijd die beter te besteden was. Er speelden ook andere zaken. Ik ga niet flauw doen, maar ook niet over uitweiden. C’est la vie. Tijd om wat aan dat hiaat te doen. En niet zomaar. Zowaar vond ik een thema. Een thema? Raar!   Onwaarschijnlijk voor deze warrige webstek, ik weet het, maar toch waar. Raad eens? Nee? Het thema is… “Schrijven”! Really? Je gaat schrijven over schrijven? Maar waarom? Interessante opmerking, aandachtige lezer. Beetje bot misschien, maar dat geeft niet. Waarom? Omdat ik dat al lang wil doen. Toch al van ergens in het m