Timon van Gent

Rowan, stop met schrijven. We moeten helpen. We worden overspoeld door Onsterfelijken en je zit daar maar wat in je dagboek te kladderen. Kom mee, godverdomme. Ik zucht, leg mijn inktpen neer en sta op. Mijn knieën klikken. Een teken dat ik te lang neerzat. Ik trek mijn getrouwe tweehander uit zijn schede en voeg me bij Clovis. Ik zie direct dat hij geen grapje maakte. Onze linie is een onoverzichtelijk kluwen van individuele vechtpartijen geworden. Blijkbaar slaagden die verfoeilijke Onsterfelijken er in om onze aarden wal te bereiken door op hun dode metgezellen te klimmen. Ironisch, maar een wansmakelijk zicht. Hun berg doden kwam ondertussen tot aan onze aarden wal, waardoor ze met een kleine sprong bij onze linies kunnen. Ik span mijn spieren, schud mijn schouders los en slaak de enige strijdkreet die ik de mijne noem: “Overwinning of dood, dood of overwinning”. Ik storm naar voren met Clovis in mijn zog, gevolgd door onze kameraden. We waren wat verder achter de linie

At last, we arrived at the Lush shop on Oxford Street. And what a shop it was. It has three stories with the size of more than twenty Lush Ghent shops. I won’t lie, it wasn’t just for my wife, I like the soaps and shampoos as well. So it was a nice experience, but quite overwhelming. Think of Charlie and the Chocolate Factory, but then with all the bathroom products you can imagine and then a few more. Not only the size and the products of the shop were overwhelming, I think there were over twenty employees present. At times I suspect there were more employees than customers. All twenty of them eager to help you and tell you about their field of expertise. After the seventh “oh, I’m just here for my wife, she’s over there”, I became very self-aware… Okay, I might be exaggerating a tad, everyone was very nice and friendly, but still. Perhaps Lush could hand-out a badge at the entrance to indicate that you’ve been helped or that you’re just browsing. So about an hour and a half (whi

Welcome back! To continue, we arrived a minute before noon at the large, but beautiful St Pancras Station (not to be mistaken for "pancreas", that’s something else). It took us about half an hour to exit the station, top up our oyster cards and find the right underground train. Not long after we were already walking on Oxford Street. Not the nicest street in London, but just one of those typical (huge) shopping streets that you find in large cities all over the world. However, if you like shopping and in particular shops from major chain, then this is the place for you. Shop, shop, ‘till you drop (almost literally, because it is a very long street). Luckily for our health, we weren’t there for the ‘regular’ chains, so we lived on to tell another tale. Actually, we had only one thing on our minds: “Lush”. (I say we, but you understand the subtext right?) Habitual readers of this blog, should know what Lush is, but if not, you can use this . Because this specific Lush

A while ago, I wrote about our honeymoon to Lisbon , with the purpose of perhaps inspiring other travellers. Now that we’ve been to London, I thought, why not do the same again? If a travel company reads this, feel free to sponsor us and I’ll make it a series about Europe’s capitals and beyond! Before you leave for London, there are a number of practical things you need to consider. How to get there, where to stay and what kind of transport to use there. Now I won’t discuss all the options available, but just what we did and whether it felt like a good idea or not. To get to London, we used Eurostar. I know, probably not the cheapest option, but if you want to go and leave/arrive at a specific time and you generally don’t plan trips a year in advance (like us), it is alright. We paid €120 for everything, but we neatly arrived on a Wednesday at 12 o’clock and left at 6 o’clock p.m. on Friday without any hassle. For getting around in London, we borrowed 2 Oyster cards instea

Beste lezer Een paar tips voor als je solliciteert of aan je CV werkt. Het meeste weet je waarschijnlijk al, maar doe me een plezier en lees het. Je zou nog verschieten wat je allemaal tegenkomt. Als je solliciteert, vermijd ongepaste e-mailadressen (bv. met het woord ‘playboy’ of ‘foef’ – geen grapje, maar ik beken dat het uitzonderlijk is), zowel op je CV als natuurlijk het geen waar je mee solliciteert. Gebruik daarbij ook niet je e-mailadres van je werk. Je zou toch niet graag hebben dat mensen denken dat je binnen de werkuren aan het solliciteren bent (of dat je werkgever er achter komt voor je een nieuwe job gevonden hebt). Vandaag heeft iedereen een gsm-nummer, dus zet het ook bovenaan je blad, naast je e-mailadres en andere contactgegevens. Recruiters verkiezen rechtstreeks met jou te bellen in plaats van te moeten gokken of hopen dat je thuis bent. Stel dat je op je werk zit, wil je waarschijnlijk niet opnemen. Geen probleem. Dat begrijpen we, maar sta kort even s

Beste lezer Ik leerde voor het eerst over content en hoe je het gebruikt in een digitale strategie. Dit gebeurde tijdens een ontbijtsessie op het bureau van Com&Co in Gent. Het doel van iedere marketingstrategie is nieuwe klanten aantrekken en liefst ook vasthouden. Als je wil, kan ik je het proces van hoe je als bedrijf klanten probeert te overtuigen op een gemakkelijk manier uitleggen aan de hand van 4 stappen, vergelijkbaar met het ontstaan van een relatie. Het eerste afspraakje… spannend! Je zorgt dat je vlot bereikbaar bent en allerlei verschillende mensen tegenkomt. Dan vind je zeker iemand die met jou op afspraak wil. Op jullie eerste afspraakje leren jullie elkaar voor de eerste keer – oppervlakkig – kennen. Je date heeft nog geen, of een heel beperkt, beeld van jou en onderzoekt of er een klik is om verder gaan. Vergelijk dit met het verspreiden van nuttige tips of grappige weetjes om interesse op te wekken. Ola, interesse? Heb je geluk en wil je d

Beste lezer Wat hebben nationalisme en een standenmaatschappij met elkaar gewoon? Bij nationalisme draait het gehele concept rond een soort van “ons”-gevoel, met een gedeelde cultuur dankzij taal, eetgewoontes en zelfs religie. Aangezien de eigen groep gedefinieerd wordt, onstaat er een automatisch een “andere” groep van mensen die niet bij ons horen. In het geval van nationalisme is dat iedereen die niet tot dezelfde nationaliteit behoort. Moest ik Vlaams-nationalist zijn (om een gemakkelijk voorbeeld aan te halen), dan zijn alle niet Vlamingen ‘de anderen’. Niet toevallig vaak geportretteerd met een pejoratieve connotatie, denk aan “de Walen” of “de migranten”. Wat bepaalt of je tot de ene groep behoort en niet de andere? Je geboorte. Niet je opvoeding, maar de plaats waar je geboren bent of de afkomst van je ouders. Dat is eigenlijk je belangrijkste verdienste en reden tot toelating tot “onze groep” of andere groep. Daarom kan je nationalisme, in welke vorm dan ook, enigszins

Beste lezer Je vroeg je misschien af of Brouwerij Spiesschaert nog in leven was, wel ik kan je twijfel (en verdriet) wegnemen. Op zondag 18 oktober doet Brouwerij Spiesschaert nog eens een poging om de wereld te verbeteren, glas per glas. Het zal alvast een 'Spiesschaert'-bier zijn, want we krijgen de hulp van twee Spiesschaert-neven. Verder is het een extra-speciale editie, want de zoon van een van de oprichters (mezelf dus) wordt dan één jaar oud. Hiep hiep hiep, hoera! Met vriendelijke groeten, Brouwerij Spiesschaert

Je hoort vaak dat werk en privé gescheiden moeten zijn en dat je in je privé moet kunnen doen en zeggen wat je wil. Toch geloof ik dat een werkgever kan vinden dat het privégedrag van een werknemer te veel in conflict is met de waarden van de organisatie. Tot deze conclusie kwam ik op een zondagmiddag tijdens het eten. De Vrouw vertelde over hoe de vriendelijke verkopers van Lush Gent af en toe een opleiding genieten in het moederbedrijf te Poole (Engeland). Je moet weten dat Lush staat voor biologische producten (zeep, huidverzorging en cosmetica) die niet op dieren getest zijn. Spijtig voor de vleeseters, maar blijkbaar worden er in Poole voor alle werknemers in het bedrijf (uitsluitend) vegetarische broodjes voorzien. De rebel in mezelf vroeg zich af wat er zou gebeuren moest je een broodje met vlees naar binnen smokkelen. Gezien de oprichters van Lush geen vegetariërs zijn, lijkt het me sterk dat op het binnensmokkelen een ontslag zou volgen. Zou het niet-vegetariër-zijn echte

Ik heb zonet het boek uit van Seth Godin: “The Dip” en vond de inhoud interessant genoeg om te delen. Wie weet ben je er iets mee. Het is een kort boekje eigenlijk, met een simpele boodschap. Seth zegt: vaak wordt er gezegd dat je niet mag stoppen, want “winners never quit”. Wel, hij beargumenteert het tegenovergestelde. Stoppen is niet slecht. Integendeel, op tijd stoppen kan strategisch juist heel nuttig zijn. In al je ondernemingen, als je niet de beste wil (of kan) worden van ‘jouw’ wereld, dan stop je beter. Zo simpel is het. Een praktisch voorbeeld (niet uit het boek), neem nu mijn blog. Het is niet mijn bedoeling om hiermee veel te bereiken (ik hoop dat ik je hier niet mee teleurstel, beste lezer). Zoals ik een tijdje terug schreef, is deze blog is gewoon een noodzakelijke uitlaatklep om te ventileren en te experimenteren. En vooral ook om mijn schrijven te oefenen. Meer niet. Dus moest ik de filosofie van Seth Godin strikt toepassen, dan stop ik beter. Want dit leidt e

Beste lezer Iedereen komt in een carrière momenten tegen waarbij je twijfelt over hoe het verder moet. Blijf je doorgroeien in dit bedrijf of deze sector? Of doe je toch liever iets anders voor het te laat is? Wat jouw reden ook is, wil je iets anders dan moet je op zoek gaan naar een nieuwe uitdaging. Daarom blader je vol enthousiasme door vacatures. Jouw enthousiasme zakt waarschijnlijk aanzienlijk door de vage, omfloerste omschrijving van functies, voordelen of bedrijven, maar toch passeert er soms eentje waarvan je denkt: “Amai, dat is exact wat ik zoek.” Toch solliciteer je niet, omdat je ziet dat ze 1 à 2 jaar (of 3 à 5 jaar) ervaring in een gelijksoortige sector of rol vragen. Dus je zoekt verder naar die ene – onbereikbare – eenhoorn. Uit ervaring weet je dat je geen kans maakt. Ervaring is vandaag de dag de enige maatstaf die echt telt. Opleiding, enthousiasme en talent zijn relatief, moeilijk te becijferen of te bewijzen. Ervaring is dat niet en daar ligt de oorsp

Sommige boeken zouden een waarschuwingssticker moeten meekrijgen: “reading this book can lead to the urge to write yourself”. Het lezen van een goed boek geeft me vaak goesting om zelf te schrijven. Het boek van Guido Everaert deed dat opnieuw. Een kleine aanrader voor iedereen die het vertellen van een goed verhaal belangrijk vindt, of dat nu in een blog is, als freelance schrijver of binnen je bedrijf. Mijn korte samenvatting: verhalen doen  beter luisteren en onthouden, omdat ze betrokkenheid creëren. Hoe je best verhalen vertelt, leer je vooral door te oefenen, bij te schaven en opnieuw te proberen. Voor alle andere interessante tips, moet je het boek zelf maar eens lezen. Beter nog, koop het gewoon, Guido zal je dankbaar zijn. Terugkerend naar mijn startzin, met dit bericht blaas ik mijn blog nieuw leven in. Voor de x-ste keer opnieuw, nog altijd zonder duidelijke focus (ik zal me nooit kunnen houden aan de beperking van een food blog ofzoiets), maar vol goesting. En dat is t

Beste lezer Aansluitend op mijn vorige blog over de vrijheid van meningsuiting, hier een stukje over een ander oud zeer: godsdienst op school. Voor de eerlijkheid wil ik graag even mezelf kaderen, zodat je weet wie je voor je hebt. Ik ben niet gelovig opgevoed, niet gedoopt, heb nooit mijn communie gedaan, nooit op een school van het Vrije Net gezeten, niet getrouwd voor de Kerk en mijn twee kinderen zijn (en zullen) niet gedoopt (worden). Om met de deur in huis te vallen: waarom wordt er op school godsdienst onderwezen en waarom vind ik dat niet kunnen? Om daarop te kunnen antwoorden, vraag ik me het volgende af: waarom sturen we onze kinderen eigenlijk naar school? Om een aantal redenen: we hebben de tijd of de kennis niet meer om onze kinderen alles zelf te leren, om ze voor te bereiden op hun latere leven en om ze waarden mee te geven die we als maatschappij belangrijk vinden zodat de (toekomstige) burgers deze waarden delen. Als maatschappij kan je enkel proberen een

Opinie Het is eigenlijk de eerste keer dat ik me waag aan een actuele opinie. Waarom? Niet omdat ik voordien nooit een mening had. Integendeel. Omdat ik me er van bewust ben weinig af te weten van de complexe problemen die zich in de wereld voordoen. Toch waag ik nu een poging, de deur geheel openzettend voor ieder die wil beweren dat ik er te weinig vanaf weet. U heeft gelijk, maar zwijgen is erger dan onwetend blijken. Want zwijgen is instemmen. Mijn eerste reactie op de moorden in Parijs (Charlie Hebdo e.a.) was afschuw. Absolute afschuw. Daarna volgde onmacht en woede. Woede dat er nog altijd mensen sterven omwille van een mening. Erger nog, omwille van een satirische ‘tekeningetje’. Uit die woede vloeide de drang en misschien ook de noodzaak om schuldigen te kunnen aanduiden voor deze laffe daad. Om te begrijpen waarom zoiets gebeurde, maar vooral om te kunnen straffen. Een overduidelijk motief diende zich al snel aan, maar eigenlijk doet dat er niet toe. De reden is alge