Timon van Gent

Het is een gezapige zaterdagmiddag in september. De zon is nog lekker warm. Mensen zitten nog even buiten. In het Muinkpark te Gent is het niet anders. Een mooie achtergrond voor wat ik jullie nu ga vertellen. Een goed verborgen geheim. Goed verstopt in het park staat een standbeeld. Waar precies, is niet aan mij om jullie mee te delen. Je moet het echt willen vinden, voor je het ziet. Wil je het niet hard genoeg, zal je het ook niet vinden. Maar dat doet er niet toe voor dit verhaal. De zon schijnt vandaag op haar grijsgroene gezicht. Ze staat, zoals alle standbeelden op een sokkel. Over smaak en kleuren valt te discussiëren, maar geloof me, ze mag er zijn. Mysterieus-wezend. Want het bronzen plaatje vermeldt slechts haar naam: Julia Casanova. Zonder verdere uitleg of tekst of data. Waar zou ze een standbeeld aan verdiend hebben? God mag het weten. Grappig genoeg weet ik het, maar dat is iets om een andere keer te vertellen. Waar ik eindelijk toe kom, de pointe – so to spe

Bzzp. Met een zoemend geluid sloot de tramdeur. Nog 3 haltes. Dan was ze er, dacht Julia. Ze streek gedachteloos een losgeschoten haarlok achter haar oor. En nog eens. In gedachten nog bij de man die ze deze ochtend vroeg had achtergelaten. Bzzp. De tramdeur sloot automatisch. Nog 2 haltes. Schommelend trok de tram zich op gang en Julia staarde door de ruit. Af en toe schuifelend over haar zitje. Ze stak haar hand in een binnenzak van haar vestje en haalde een antiek zakhorloge boven. Een cadeau van de persoon die ze ging bezoeken. Het had haar al veel geld gekost qua onderhoud, maar het vertrouwde gewicht stelde haar gerust. Een tijdloos ankerpunt in haar jachtig bestaan. Niet geheel ongelijk de persoon naar wie ze op weg was. Tijdloos. Bzzp. Met een vlotte beweging sloot ze het horloge. Tring. Ze belde voor haar halte en vroeg zich af of andere mensen ook die zenuwachtigheid voelde als hun halte eraan kwam. Zich verzettend tegen de drang om nu al klaar te staan. Ze keek haa