Timon van Gent

Julia is niet zoals iedereen. Dat zal iedereen die haar kent je vertellen. Wat haar anders maakt, is moeilijk te zeggen. Wat ik wel kan zeggen, is wanneer de verandering plaatsvond. Namelijk op... Nu verwacht je waarschijnlijk een heel symbolisch moment of gebeurtenis, hé? De waarheid is, dat verandering vond plaats op 12 mei 2018. Na een kopje koffie dan nog. Het was alsof de hemel open ging en zonnestralen enkel voor Julia schenen. Maar ze was toen alleen, nadenken over de toekomst. Dus er waren geen getuigen van deze miraculeuze hemelsplitsing. En ik overdrijf misschien wat. Het kon ook een snelle windstoot zijn die een paar wolken opzij blies. Sindsdien is Julia in staat om naar mensen te luisteren. Maar echt te luisteren. Meer nog, mensen nemen Julia steeds in vertrouwen. Terecht, want ze zal jouw vertrouwen niet schaden. Advies geven doet ze ook. Met mondjesmaat, maar niet te versmaden. Sindsdien verandert ze de wereld gesprek per gesprek. Persoon per persoon. Want ze luist

Stel, morgen sta je op en je hebt een superkracht. Welke zou je kiezen? Misschien een klassieker zoals kunnen vliegen of onzichtbaar worden? Of toch liever gewoon superkracht? Zelf twijfel ik. Want er is zoveel keuze. Welke misdaad zou je kunnen voorkomen door mensen hun haren heel hard te laten groeien. Of hun nagels. Of superkracht, maar slechts in één van jouw vingers. Wat doe je dan? Opdracht vijf gaat als volgt: het laatste drankje dat je zelf dronk, schenkt je personage een superkracht. Tof, niet? Maar een beetje overweldigend tof, want ik leid even aan keuzestress. "Ze kan in de toekomst kijken" of "ze is telepathisch", maar is dat wel creatief genoeg? Persoonlijk - echt voor mezelf - kan ik moeilijk kiezen tussen een externe of interne superkracht. Daarmee bedoel ik eentje die de anderen beïnvloedt, of eentje die enkel mezelf raakt. Zou het niet gemakkelijk zijn om iedereen te kunnen beïnvloeden, inception- of jedi-gewijs? "Neen, voor dit brood

De man overziet zijn arbeiders gerst oogsten. Ondertussen trekt er een rimpel over zijn voorhoofd. Hopelijk is het voldoende. Want er is geen alternatief. ’s Avonds trekken de arbeiders en de man terug naar de grote boerderij, die al sinds jaren volledig omheind is. Iedere keer dat de man passeert langs de zware ijzeren poort, herinnert hij zich hoe het vroeger was. Voor de duisternis zich meester maakte van zijn heer. Toen de nacht zich troostende over het graafschap neervlijde in plaats van onuitspreekbare gruwelen te verbergen. De man schudt zijn hoofd en volgt de kar volgeladen met gerst naar de zomerschuur. “Daar is goed”, zegt hij en gebaart iedereen naar binnen voor het avondmaal. Moge de goden behoeden dat het ons laatste avondmaal is, prevelt de man in stilte. De soep is warm, het brood krakend vers en langzaam aan verdrijft het gezellig samenzijn de angst voor het donker.