Het ontstaan van Marlimon #1

Inleiding

Het verhaal start zo’n 2,5 jaar geleden, maar ik snap soms nog altijd niet goed hoeveel geluk ik had. Hoe heb ik dat in godsnaam voor elkaar kreeg om een schitterende vrouw zoals Marlies aan de haak te slaan, zoals ze zeggen. Al is het natuurlijk te gek om te beweren dat ik het op mijn eentje deed, Marlies had zeker haar eigen aandeel. En als je haar kent, weet je dat ze zeker haar eigen mening heeft. Toch liep het niet helemaal van een leien dak, zoals je zal ontdekken als je dit verhaal leest.

Bedankt Thomas

Eigenlijk moet ik dit verhaal beginnen met een dankbetuiging aan één persoon met de naam Thomas. Het was Thomas die alles in gang zette met een ietwat ongebruikelijke formulering voor wat een romantisch verhaal zou moeten zijn. Hij zei namelijk: “Hé, die ene, is dat niet iemand voor jou?”. Ondanks dat hij achteraf gezien gerust wat poëtischer had mogen zijn, ben ik hem eeuwig dankbaar.

Op welke dag dat gebeurde, weet ik niet precies meer. Behalve dat het ergens in maart 2018 moet zijn. Zoals wel vaker liepen we op dat moment een rondje rond het kantoorgebouw om wat frisse lucht op te doen. Ik kende het gebouw goed, want ik had er al 5 jaar gewerkt voor mijn toenmalige werkgever Dropsolid besloot om zich hier te vestigen. Het gebeurde dus wel vaker dat ik ex-collega’s in en rond het kantoor tegenkwam. Zo ook die dag. Thomas, mezelf en nog een collega liepen langs het gebouw en kruisten drie mensen die net zoals ons even van de gezellige voorjaarszon genoten. Ik herkende ze als ex-collega’s van het team waar ik zelf ook bij werkte en zwaaide even. Thomas stootte me aan, wetende dat ik single was, en zei: “Hé, die ene, is dat niet iemand voor jou?”. En zo gebeurde. 

Act 1 - De ijsbreker

Eerste zicht

Dat moment was de eerste keer dat ik Marlies echt zag. Ik kende haar al, want we waren voor een viertal weken collega’s in hetzelfde team, maar op dat moment waren de omstandigheden gewoon anders. Ze was me wel opgevallen als een zonnig en vrolijk iemand, maar zowel zij als ik zaten in een relatie. Twee jaar en een paar belangrijke veranderingen later, wist ik alvast dat ik niet meer in een relatie zat, en raapte ik mijn durf bij elkaar om Marlies uit te vragen. Zoals een moedig man betaamt, sprak ik haar niet rechtstreeks aan op het werk – want ja, hoe groot was de kans dat ik haar nog eens tegenkom en aan de ingang blijven wachten tot ze passeert, is eerder problematisch. Wat deed ik? Opzoeken op Facebook en daar halfslachtig uitvragen.

Het grote voordeel van een dergelijke aanpak is dat ik het gesprek kon opzoeken, en amai, ik blijf het verrassend vinden dat ik hier vandaag deze tekst kan schrijven. Mijn aanpak? Zoeken naar een gemeenschappelijke factor en dat uitspelen, en die factor was nog snel gevonden: een puzzel.

Puzzelen?

Je moet weten dat ik bij mijn vertrek bij Hudson, het bedrijf waar ik 5 jaar werkte en 4 weken lang de collega van Marlies was, een puzzel van 1000 stukken meekreeg. Op de achterkant hadden alle ex-collega’s dan een persoonlijke boodschap gekregen. Iemand had toen de moeite gedaan om een puzzel van 1000 stukken te maken, mee te brengen naar het werk, om te draaien voor de collega’s en dan terug uit elkaar te halen. En die iemand was Marlies geweest. Achteraf leerde ik dat vooral toevallig was dat ze net die puzzel thuis al gemaakt had, maar goed. Het kan ook een teken van bovenaf zijn, toch?

Wel moet ik bekennen dat ik die puzzel na ontvangst nooit gemaakt had. De tijd en ruimte vinden om een puzzel te maken met twee jonge kinderen is niet evident. Alvast mijn excuses aan alle ex-collega’s die zo hun best gedaan hadden om een leuke boodschap te verzinnen. Ik heb ze uiteindelijk, met een jaar of twee vertraging wel gelezen!

Waarom begin ik over een puzzel? Wel, terugkerend naar mijn Facebook-poging zocht ik haar op en stuurde ik Marlies een vriendschapsverzoek. Nadat ze het verzoek aanvaard had, kon ik het ijs breken:

Gelukkig reageerde ze begripvol:

Ik verzamelde mijn moed voor een tweede keer en waagde mijn kans:

Toch een klein beetje onverwacht stemde Marlies in. Niet dat ik mezelf onderschat of tekort wil doen, maar als je Marlies ziet, snap je het wel. Zo’n knappe vrouw, die dan nog eens met mij op date wou. Mijn dag was gemaakt.

Einde act 1, maar we zijn er nog niet hoor, lieve lezers.

Wordt vervolgd.